Wetenschappers gebruiken speciale apparaten om de beweging van de zon vast te leggen. NASA heeft 10 jaar van observaties van de zon gecombineerd in een enkele, prachtige versnelde video voor ons kijkplezier.
Een decennium van het daglicht van de zon per uur.
Wat betekent 10 jaar voor onze 4,6 miljard jaar oude zon? Waarschijnlijk net zoveel als het laatste miljoenste van een seconde voor jou betekende. Toch is elk decennium dat onze oude zon brandt een decennium van tumultueuze, soms gewelddadige verandering, een feit dat prachtig duidelijk wordt in een nieuwe video van NASA’s Solar Dynamics Observatory (SDO).
In deze verbazingwekkende video, getiteld « Een decennium van de zon », hebben astronomen 425 miljoen hoge-resolutie beelden van de zon samengesteld, die tussen 2 juni 2010 en 1 juni 2020 eens in de 0,75 seconden worden genomen. Elke seconde van de video vertegenwoordigt een dag in het leven van de zon, en het hele decennium gaat voorbij in ongeveer 60 minuten.
Een 11-jarige cyclus.
In dit decennium onderging de zon een radicale verandering, die langzaam opborrelt met enorme magnetische rimpelingen, zonnevlekken genaamd, die rond 2014 hun hoogtepunt bereikten voordat ze weer verdwenen. De rust van de zon (rustfase) was geen verrassing.
Een jaar of 11, de magnetische polen van de zon veranderen plotseling van plaats; het noorden wordt het zuiden, de magnetische activiteit van de zon begint af te nemen en het oppervlak van de zon begint te lijken op een kalme zee van geel licht. Deze periode van relatieve rust wordt een zonneminimum genoemd (en we zitten momenteel in het midden van een).
Een nieuwe zonnecyclus.
Maar halverwege het ene decennium van flip-flopping en het volgende, vindt er een gewelddadige verandering plaats. De magnetische activiteit neemt toe tot een piek van vibratie, bekend als het zonnemaximum, en het oppervlak van de ster golft met gigantische zonnevlekken, haren met magnetische veldlijnen en bliksem met plasma-explosies die bekend staan als zonnevlammen. Elk maximum eindigt met een nieuwe inversie van de magnetische polen, die het begin van een nieuwe zonnecyclus aangeeft.
Deze veranderingen zijn met het blote oog moeilijk te zien vanaf de aarde (hoewel de zonnemaxima wel leiden tot meer zichtbaar poollicht op de lagere breedtegraden van de wereld), maar NASA’s SDO-satelliet ziet ze duidelijk door onze ster te monitoren in omstandigheden van extreem ultraviolet licht. Deze ultra-energetische golflengten snijden de schittering van de zon weg en onthullen de overvloedige magnetische veranderingen in de buitenste atmosfeer van de zon, of corona. Het is een geweldig gezicht om te zien, ook al is de zon waarschijnlijk al helemaal vergeten.